මට කවි ලියන්න බෑ. ඒත් මේක ලියන්න ඕනේ කියලා හිතුනා. මම අහපු ඇත්තම කතාවක්. කවියක්ද මොකද්ද නම් මම දන්නේ නෑ..
බඩගිනියි මහන්සියි මට හොදටම
ඉක්මන්ට එන්න කිව්වත් ආවේ නෑ ඔබ තවම..
දඩු මොනරෙ උඩ මම
තරහෙන් පිපිරි පිපිරි උන්නා මග බලාන..
ඔබෙ ඡායව දුටු සැනින් හිත පිරුනා සොම්නසින්
ඉක්මන්ට නගින්න මම කිව්වෙ නොඉවසිල්ලෙන්
වෙනදා නැති කොල එළි මග දිගටම..
මමත් සතුටින් ඉගිල්ලුනා ඒ අතරින් ඔබ එක්කම..
එසැනින් දැනුනි මට ලොකු අඩුවක්
හැගුනා නොසිටින බව ඔබ පිටුපසින්
ඒ මොහොතෙම මම පෙරලුනා වගේ කන්දකින්
ගිනිගත්ත මුලු ඇගම
කදුලු පිරුණා මගෙ දෑසට..
දහසක් සිතුවම් හිතෙ ඇදෙද්දි ආපසු හැරුනි විදුලි වේගෙන්
මට මොනව උනත් මට කම් නැත දැන් නම් ඔබ මොහොතක් දැක..
කදුළු අතරින් මම දුටුව ඔබේ රුව බස් නැවතුම ඉදිරිපිට..
දැනුනෙ මට වෙන කවදාවත් නැති සහනයක් සැනසුමක්.
නගින්න පෙර ඉගිල්ලුනාලු මගේ කලබලයට..
ඔබත් හඩයි මාත් හඩයි
සමාවෙයන් මට ඔබ අත් හැරියට එක මිනිත්තුවකට...
No comments:
Post a Comment