ආදරණීය කල්පි

ආදරණීය කල්පි,

ලියන්නට දහසක් දේ තිබුණත්, ඒ සියල්ල අකුරු කරන්නට තරම් මා හට වචන නැත. සිතට එන සිතුවිලි සියල්ල අකුරු කරන්නට ගියහොත් පොත් සිය ගණනක් ලියන්නට සිතුවිලි ඇත.

කෙටියෙන් කිවහොත් ඔබ මට කලණ මිතුරෙකි. ජීවිතය කඩා වැටුණ තැන, බැන බැන යලිත් නැගිටින්නට ශක්තිය දුන් ගුරුවරයෙකි. කැමති කෑමක් තිබුණොත් ගෙදරට එන්න කියලා හදලා 'ආ.. කාපන්' කියපු අම්මා කෙනෙකි. ඉස්කෝලේ පන්තියේ කාලය ගෙවා ගන්නට කම්මැලි නැතිව ඉගෙන ගන්නට උදව් කරපු සිනා සයුරකි. පන්ති වල සර්ලගේ දඩුවම් වලින් බේරෙන්න උදව් කල දයාබර යෙහෙළියකි.

ගුරුවරුන්ට ගෞරව කරපු අපූරු සිසුවියකි. Weddings වලට යන්න නාහෙන් අඩද්දි, තමන්ගෙ අල්මාරියෙන් සාරි 10 ක් විතර තෝරලා, අන්දවලා, jacket හදලා හරි දැන් ඕක ඇදන් වරෙන් කියපු නිරූපණ ශිල්පියෙකි. ඉස්කෝලෙ science day එකේ ඉදන්, නෙලුම් මල් පූජාව, රණවිරු අභිනන්දන ඉදන් අන්තිමට කරපු get together එක වෙනකන්ම කරපු හැම වැඩේටම මහන්සි වුණු මගේ දකුණු අතය.
ඉතුරු වෙලා තිබ්බ ජීවිතේ හැම ශක්තියක්ම තමන්ගෙ දරුවා වෙනුවෙන් කැප කරපු දිරිය මවකි. අම්මා තාත්තා අක්කා අයියා වෙනුවෙන් වේදනාවනක්ම ඉවසපු දයාබර දියණියකි, සහෝදරියකි. සැමියා වෙනුවෙන් කැපවූ දයාබර බිරියකි. සසරෙන් මිදීමට උනන්දු වූ, අප්‍රමාණ පින් රැස් කල ආර්ය උපාසිකාවකි. වේදනාවේ අත්දැකීම් අකුරු කල ලේඛිකාවකි..

හැමදාම වගේ, තිබ්බ හැම වේදනාවම අමතක කරලා අන්තිම දවසෙත් ඇහුවෙ, "රුක්ෂි ගෙදර යන්නෙ කොහොමද ?". එච්චරට අනුන් ගැන හිතන්න තරම් පරාර්ථකාමී වුණේ කොහොමද කියලා මට හිතාගන්න අමාරුයි. තිබ්බ හැම ධර්ම ගැටළුවක්ම විසදගෙන අවසාන මොහොතටත් පුදුමාකාර සිහියකින්, දිරියකින් මුහුණ දුන්නා.

අම්මලා දැකල තිබ්බත් මේ තරම් වේදනාවන් ඉවසපු අම්ම කෙනෙක් මම දැක්ක පළවෙනි වතාව. වෙනදා තත්පරයකට කට නවත්තන්නෙ නැති ඔයා අද පොඩ්ඩක්වත් සද්ද නැතුව හිටියෙ කොහොමද? ඒ හිනා ඉනා ආයෙ කනට ඇහෙන එකක් නෑ. හැබැයි එකම එක දෙයක් විශ්වාසයි. ඒ සද්දෙ හැමදාම අපෙ හදවත් ඇතුලෙන් ඇහෙයි. අපිට ඉතුරු කරලා ගියපු මුණික් කැටේ කාලෙත් එක්ක ඔප වැටෙයි. ඒක ඔප දාන්න, එක අම්මා වෙනුවට අම්මල කීප දෙනෙක්ම ඉදීවි.

ඔයාගෙ අතින් මටම ලියවුණු මේ කවිය මට අමතක කරන්නම බැරි එකක්..

හිතේ ගින්දර දහක් තිබුනත් ගෙවා දමනා දවස් ගානෙ,

උඹම ඇවිදින් එක දවසකින් ගිනි අමතකව සතුට ආවේ,

මා පමණ නොව මගෙ මව් ද පුතු පැටිය කලෙකින් සතුටු වූවේ,

ලෙඩකු වන්නට වුවත් මට නිති කළණ මිතුරන් නොඅඩු වූවේ ...

ගතේ රිදුමයි හිතේ වෙහෙසයි නිසා මා හෙම්බත්ව උන්නා,

මං නැතිව මගෙ පුතුත් නිති පාලුවෙන් කල් ගෙවන් උන්නා ,

පාලු කතරට වරුසාව වී අහම්බෙන් නුඹ ඇවිත් උන්නා,

කාලෙකින් ලෙඩ අමතකව අප සිනහවී යලි කාලෙ ගෙවුනා...

මටත් සතුටුයි මේ දවස ගැන මේ මොහොතෙ මට නුඹෙන් ලැබුනූ,

ඊට සතුටුයි අම්ම සහ පුතු වින්ද සහනය ඊයෙ ලබපූ,

පතමි නිති පිං කුමක් දෙන්නද ලෙඩෙකු වූ මා කිසිත් නැතිවූ,

දුර නොවේවා සසර කෙලවර නිවන උඹ හට කළණ මිතුරූ...

ඉතින්, අපි සසරෙ කොච්චර කාලයක් ළගින් හිටියද දන්නෙ නෑ. ඒත් ආයෙ, හමු වෙන්න පතන්නෙ නෑ. සසර කෙළවර කරන්න පටන් ගත්තු ගමන ඉවර කරන්න වීර්යය වැඩේවා. ඉතාම ඉක්මනින්ම සසර දුකෙන් එතර වෙන්න ලැබේවා!

සංසාරෙන් සංසාරෙට එකට ආ බැඳී..

කෙනෙක් නොමැත දරුවෙකු හට මවක සේ ලැදී..

අම්මා යන සමාධියට ඉඳිමි සමවැදී..

ඔබෙ ගුණ කීමට හෝඩියේ අකුරු මට මදි...

සිවු බුදුවරු දුටු ලෙස එක දිනයක පිම්මේ..

සක්විති රජ වරුනගෙ දණ ඔබ ලග නැම්මේ..

සිරිමහ බෝ මුල මතු දින බුදුවෙනු අම්මේ..!

ආදරණීය කල්පි.. ඔබට නිවන් සුව.. !!

අම්මාගේ කවි

පබැඳුම : මේබල් අමරසිංහ

නෑකම් යාලුකම් හිතවත් කම්  ද              නැත

දූ දරුවන් ද දැන් ගේ ගෙදරට එන්නේ      නැත

කොරෝනාවලින් මෙය  සිදුවෙලා             ඇත

මොනවා කරන්නද ගෙට වී ඇත ඉඳිනු     ඇත

මුළු ලොව හැම තැන ඇත මේ           විනාශය 

ඒවට මුහුණ දී තම වැඩ කළ                   යුතුය

මිනිසුන් විසින් කරනා වැඩ            නුසුසුදුසුය

දෙවියන් බඹුන් ඒවට දෙනවා                 බැටය

කොරෝනාවේ හැම රටකම      පැතිරෙනවා 

ඒ හැමදෙනාම ගේ ඇතුලේ        ලතවෙනවා 

හදාගත්තු කැඳ එක්ක උදයට          බොනවා 

දහවල පරිප්පුත් එක්කල බත්            කනවා

පාසල් දරුවන්ට වී ඇති                   විනාසෙට 

දුක හිතෙනවා මේවා ගැන අසන             විට  

පාසල් ගියපු අපගේ මේ                   දරුවන්ට 

මොනවා වෙයිද කියලා බැහැ        හිතන්නට

එන්නත් විදිනවා ලෝකේ හැම            තැනම  

එමඟින් මිනිස්සුන්ට ඇත හිතේ       සැනසීම 

මේවා දැක දැක එය මග හැර                   යාම 

පෙන්වයි එයින් සිංහලයගෙ          මෝඩකම

දිය ඇලි දඩයම 3

කලින් බණ්ඩාරවෙල ගිහින් බලන්න බැරි වුණ දිය ඇලි ටික බලන්න ආයෙ බදුල්ල පැත්තෙන් යන්න හිතුවා. ෂයිනිලාගේ ගෙදර නවතින්න පුළුවන් නිසා තව එක්කෙනෙක් එක්ක හරි යන්න ඉද්දි, තාරාලට එන්න බැරි වුණ නිසා තනියම හරි යනවා කියල හිතුවෙ. අපායට වුණත් තනියම යන්න දෙන්නෙ නැති තමාලි තව යාළුවෙක් එක්ක ආවා. පියුමි අක්ක නැති අඩු පාඩුව මකන්න එයාගෙ නංගි ආවා. අපි එද්දි අස් පස් කරල තියන්න ඕනෙ කියලා ෂයිනි කලින් සතියෙ ගෙදර ගියා එපාම කියද්දි. නුගේගොඩින් පියුමි අක්කගෙ නංගිව දාගෙන, කොල්ලුපිටියට ගිහින් තමාලිවයි යාළුවයි දාගෙන දවල් 12 ට විතර පටන් ගත්තු ගමන ඉවර වුණේ රෑ 8ට විතර ෂයිනිලාගේ ගෙදරින්. දවස 2020.07.11.

කියන්න සන්තෝසයි, එක දිගටම රථයේ එකම විදිහට කටයුතු කරේ මම. 320 km  විතර. එකේ ගොඩක් දුර යන්න පුළුවන් නිසා අපි ගියේ මත්තල පැත්තෙන්. යන ගමන් රාවණා ඇල්ල බැලුවා විතරයි.  ෂයිනිගෙ ගෙදරට එන පාර කීමෙ හොඳකම කියන්නෙ , අපි තනියම ගෙදර හොයන් එනකන් එයා පාර කිව්වා. රෑට කන්න තිබ්බ කෑම මතක් වෙද්දි තාම කටට කෙල උනනවා. 

බත් කාලා ඉවර වෙලා කන්න පුඩිමකුත් තිබ්බා ශයිනිගෙ ලොකු අක්ක හදලා. අප්පේ.. බත් කාලා හුස්ම ගන්න බැරුව හිටපු අපිට එක කටයි කනවා මතක. ඉතුරු ටික කොහොම බඩට ගියාද මතක නෑ. 

ෂයිනිගෙ අක්කා Plan එක හදලා තිබ්බෙ උදේ 5 ට කෝච්චියෙන් බණ්ඩාරවෙලට ගිහින් එතනින් Van  එකක් අරන් ඒ පැත්තේ ඇවිදින්න. අපි ඉතින් ඉක්මන්ට නිදාගන්න ගියා. උදේම නැගිටලා ලෑස්තිවෙලා කෝච්චිය අල්ලන්න දිව්වා. ගමනට ෂයිනිගෙ අක්කා  doll ගෙ ආදරණීය හබියා තමයි නඩේ ගුරා වුණේ.  ෂයිනි ගෙ යාළුවෙක් එන්න ඉඳලා කෝච්චිය අල්ලගන්න බැරි වුණා පිටත් වෙද්දි. පස්සේ වෙන එකකින් අපි ඉන්න කෝච්චියට නැග්ගා. කොහොම හරි අපි ඔක්කොම 8 දෙනෙක්.

කෝච්චියෙ ගමන වෙනම ආතල් එකක්. 

කෝච්චියෙන් බැහැලා වෑන් එකකින් ලිප්ටන් සීට් යන්න පිටත් වුණා. උඩට යද්දි උදේ 7.30 වගේ වෙන්න ඇති. පොඩි පාරක් නිසා උඩට යද්දි කීප සැරයක්ම පස්සට ගන්න වුණා වෑන් එක. උඩටම ගියාම හරිම ලස්සනයි. 

අපි එතනින් උණු උණු පරාටා කාලා හකුරුත් එක්ක තේ බිව්වා. 

ඊට පස්සේ අපි ගියේ බඹරකන්ද ඇල්ල බලන්න. මම කලින් ගිහින් තිබුණත් මෙතන හිටපු අනිත් අය ගිහින් නැති නිසා අපි හිතුවා යන් කියලා. බඹරකන්ද ඇල්ල බලලා ලංකා ඇල්ල බලන්නත් ගියා අමාරුවෙන් අමාරුවෙන් නැගගෙන. කලින් පාර තරම් රාවණා ඇල්ලෙ වතුර තිබුණේ නෑ. මං මෙයාලව ලංකා ඇල්ලට එක්කන් ගියේ පොඩ්ඩක් බයෙන් බයෙන්. එච්චර දුරක් කට්ට කාගෙන ගිහින් මේ මොකද්ද මේ කියල ඇහුවොත් කියලා. ඒත් හැමෝම එතෙන්ට කැමති වුණා. හරියට අපි පළවෙනි දවසෙ ගිහින් සතුටු වුණා වගේ.

ඊළගට අපි ගියේ උඩ දියළුම බලන්න. එතෙන්ට යන්න කලින් ෂයිනිගෙ අම්මා උයලා දීපු බත් දවල්ට කන්න ගත්තා. ඇන්ටි ලොකුම ලොකු බත් බැඳලා තිබ්බෙ. කන්න ගද්දි අපි හිතුවෙ ලොකු වැඩියි කන්න බැරි වෙයි කියල. උයල තිබෙබෙ පොල් සම්බලුයි, බැදපු හාල්මැස්සොයි, පොලොසුයි. දැනුත් කටට කෙල උනනවා ඒ රස මතක් වෙද්දි. කට්ටියම බත් ලොකු වැඩියි කියල පටන් ගත්තට, හැමෝගෙම බත් පාර්සල් ඉවර වෙලා අන්තිමට බලද්දි. 

උඩ දියළුම යන්න ඕනෙකම තිබ්බට කොච්චර අමාරුද කියලා දැනගෙන හිටියෙ නෑ. කවුරුවත් කලින් ගිහින් තිබ්බෙ නෑ. කොහොම හරි අපි කාල බීලා ඉවර වෙලා කන්ද නගින්න පටන් ගත්තා. පළවෙනි ටික නගිද්දිම හති හොඳටම. අපි බෑග් මුකුත් අරන් ගියේ නෑ හොඳ වෙලාවට. එක අතකට කොච්චර දුරද කියල කවුරුවත් දන්නෙ නැති එකත් හොඳට ගියා. ඇන්ටිගෙ බත් එකට පින් දිදී කට්ටියම හති දාගෙන බඩ ගාගෙන නැග්ගා. බාගයක් විතර නැග්ගට පස්සෙ පොඩි කඩයක් හම්බෙනව. එතනින් අහගෙන ඉතුරු ටික පොඩි කැලෑවක් අස්සෙන් ගිහින්, ඉලුක් ගාලක් මැද්දෙනුත් යන්න තියෙනවා. මේ හැමතැනදිම සෑහෙන්න සහයෝගයක් අපේ ඩෝල් බබාගෙන් තමයි ලැබුණේ.

ගිහිල්ල ඇල්ල පේන හරියට එද්දි හරිම සතුටුයි. අපි යන දවසෙ වැඩිය වතුර තිබ්බෙ නැති නිසා ඇල්ල වැටෙන තැනටම යන්න පුළුවන් වුණා. අපේ ඩෝල් බබා සෑහෙන්න කට්ටක් කාල කට්ටියම වතුරට බැස්සෙව්වා. එතන ඉතින් එක එක angle වලින් photo shoot එක හොඳටම කරා.

කට්ටියටව ගොඩට ගන්න තමයි අමාරු වුණේ. ඊට පස්සෙ ෂයිනිගෙ මස්සිනා, අපේ ඩෝල්ගෙ ආදරණීය හබී, අපිට බනිස් අරන් දුන්නා. එද්දි හම්බෙච්ච පොඩි කඩේ ගාවින් බෙලිමල් බිව්වා. කියන්න සතුටුයි ගෑණු ළමයි එක්කෙනෙක් වත් රුපියලක් වත් නැතුව තමයි කන්ද නැගල තියෙන්නෙ. හොඳ වෙලාවට ඩෝල්ගෙ හබී wallet එකත්  අරන් නැගලා තිබ්බෙ. 

බහිද්දි කට්ටියටම පාන් කියාගන්න බැරි තරම් මහන්සියි. අපි බණ්ඩාරවෙලට ආපහු වෑන් එකේ ඇවිත්, බදුල්ලට බස් එකේ ආවා. ගෙදර ගියපු ගමන් කට්ටියට පැණිම පැණි රස වෙනිවැල්ගැට පානයක් ෂයිනිලාගෙ අම්මා හදලා දුන්නා. ඊළග දවසෙ උදේම පිටත් වෙන්න ඕනෙ නිසා කට්ටියම හොඳට නිදාගත්තා. එදා රෑට කෑවෙ මොනවද කියලවත් මතකයක් නෑ. එච්චරටම මහන්සියෙන් හිටියෙ. 

ඊළග දවසෙ උදේ 7 ට විතර පිටත් වුණා එහෙන්. ෂයිනි හදපු Orange කේක් කෑලිත් එන ගමන් කෑවා කියල මතකයි.  එද්දි ෂයිනිලාගෙ අයියලා අඳුරන කඩයකින් අපි එළවලු ගත්තා. එන ගමන් උදේට ඇන්ටි හදලා දීපු පරිප්පුයි, සීනි සම්බලුයි පානුයි කෑවා.  හම්මේ ඒවයෙ රස. ආයේ ලස්සන කඩයක් ගාවින් නවත්තල තේ බිව්වා.  ආයේ පොඩි තැඹිලි කඩයකින් තැඹිලි බිව්වා. මීකිරි කඩයකින් මීකිරිත් ගත්තා.

 

දවල්ට කෑවෙ Highway service area එකෙන්. කොහොම හරි කොළඹ එද්දි හවස 4 විතර වෙලා. කට්ටියම ගෙවල් වලින් බැස්සුවා. තමාලිලගෙ ගෙදර පොඩ්ඩක් නැවතිල නිදාගත්තා හොඳටම මහන්සි නිසා. 320 km drive කරන එක ලේසිත් නෑ. ඒත් ආසාවෙන් ආවෙ. රෑවෙද්දි ඇගේ අමාරුවට පොඩ්ඩක් විතර උණ. වැඩිය නෑ පොඩ්ඩයි. ඊළඟ දවසෙම නිවාඩු දාලා නිදි. කොහොම හරි අමතකම නොවෙන තවත් ගමනක් ගිහින් ආවා. ගමනට සම්පූර්ණ සහයෝගය, ෂයිනිගෙ ගෙදර අයගෙන්. ඩෝල් සහ හබිතුමා, තාත්තා, අම්මා අක්කල නැත්නම් එහෙම ගමනක් යන්න වෙන්නෙ නෑ. බදුල්ල පැත්තෙ ඉතුරු ටික බලන්නත් ආයෙ යන්න ඕනෙ. එන්න කියාවිද නම් දන්නෙ නෑ. එදා දීපු වදේ හැටියට. එහෙමයි කියලා අපි සැලෙන්නෙ නෑ. ආයේ යනවා !

(This post is related to a trip I went with my friends to see waterfalls in Badulla & Bandarawela area. In this trip we covered Babarakanda waterfall, Lanka ella waterfall, Upper Diyaluma and the Lipton seat. Thank you everyone who helped us to complete this awesome trip sucessfully.)